Εικόνες και σκέψεις #2: Οι ρυθμοί της πόλης

Κάθε μέρα σχεδόν περπατώ στην πόλη. Μία πόλη που πάντα άκουγα γι΄ αυτήν, μα ποτέ δεν την είχα βιώσει μέχρι τα 18 μου. Είναι γιατί δεν ήμουν από εδώ. «Και από πού είσαι;» θα αναρωτηθεί κανείς. Δεν είμαι από την περιφέρεια. Είμαι παιδί των προαστίων. Και αν αυτό δεν φαντάζει μακριά, θα πω πως η εγγύτητα σε μέρη που ορίζουν καταγωγή έχει διάσταση και στον χρόνο. Όταν μαθαίνεις μπάλα στα Πατήσια, η Αθήνα δεν είναι κοντά. Όταν πηγαίνεις σχολείο στην Πεύκη, η Αθήνα δεν είναι κοντά. Όταν βολτάρεις στην Μεταμόρφωση, η Αθήνα δεν είναι κοντά.
Κάπου στο 2007 έκανα την κάθοδό μου κι εγώ… και η πόλη άρχισε να γίνεται δική μου και εγώ δικός της και ο ένας πιο οικείος για τον άλλο. Ποτέ δεν είχα δει από κοντά τους ρυθμούς αυτούς, πόσο μάλλον βιώσει. Από το υπεράνω-αστικό με δόση σιχτιρίσματος «Κάντε στην άκρη κυρία μου», στο νεοαστικό ουδέτερο «Συγγνώμη φίλε» ή στο διαχρονικό «Με συγχωρείτε» ή «Συγγνώμη», όλοι ψάχνουν τον χώρο τους σε αυτήν την πόλη. Ο καθένας προσπαθεί να διατηρήσει τον δικό του ρυθμό, η πόλη όμως φαίνεται να τον τραβάει στον δικό της. Σίγουρα, λοιπόν, ο ρυθμός της πόλης δεν είναι ο δικός μας ρυθμός.
Ποιός είναι άραγε ο ρυθμός της πόλης; Ποιός τον ορίζει; Πάντα αναρωτιέμαι όταν περπατώ στους δρόμους της. Κάποτε μου φάνηκε ικανοποιητική η απάντηση πως ο ρυθμός της πόλης είναι ο ρυθμός του μπροστινού σου. Πάλι ,όμως, κάτι μου έλειπε. Δεν είμαστε μόνο εμείς η πόλη, όπως δεν είναι και μόνο «οι άλλοι» η πόλη.
Ακόμη αναρωτιέμαι. Ωστόσο, για κάποιο λόγο, δεν παύω να βρίσκω μία γοητεία στους δρόμους της Αθήνας, όσο και αν προσπαθώ να την καταλάβω, με τα θετικά της και τα αρνητικά της. Η Αθήνα είναι μία πόλη της οποίας ο ρυθμός είναι συνεχώς διαπραγματεύσιμος. Είναι ανοιχτός . Η Αθήνα είναι μία πόλη που αντιστέκεται στην ψηφιοποίηση της κίνησης και, αν κάτι μπορεί να εξαιρεθεί από την καταδίκη της ελευθεριότητας του στερεοτυπικού Νεοέλληνα, είναι μάλλον η υπεράσπιση της αναλογικότητας της κίνησης. Το άλμα πάνω από τα κάγκελα. Η διάσχιση μέσα από το παρτέρι. Το πέρασμα του δρόμου από τη μέση. Η είσοδος στο μετρό από όποια μεριά επιθυμεί. Μην παρεξηγηθώ, δεν υποστηρίζω την αυτοδιάθεση πέρα από το σημείο που μπορεί να είναι βάρος στους άλλους. Αλλά η αντίσταση στην ψηφιοποίηση της κίνησης στην πόλη είναι κάτι που κάνουμε καλά, ακόμη και αν δεν το ξέρουμε.

Φωτογραφία: Ελένη Φαλάρα- http://www.athinorama.gr/galleries/default.aspx?id=10009436§ion=arts
Η Ελένη Φαλάρα παρουσίασε την πρώτη της έκθεση «Η ανάσυρση του μύθου στα βήματα της πόλης» μαζί με την Ιωάννα Στεφανίδου τον περασμένο Νοέμβριο.