Εικόνες και σκέψεις #3: “Δεν ψάχνουν ανθρώπους…”

«Ξεκινά από σήμερα Παρασκευή και θα διαρκέσει μέχρι τις 28 Φεβρουαρίου η προθεσμία για την υποβολή των αιτήσεων για τη συμμετοχή στις πανελλαδικές εξετάσεις του 2012. Σύμφωνα με το υπουργείο Παιδείας…»
Τικ,τακ,τικ,τακ,τικ,τακ…τικ…τακ… ο χρόνος τρέχει , λένε, και οι δείκτες του ρολογιού ξέρουν πολύ καλά να το δείχνουν. Λες και είναι αυτό που πάντα έκαναν, λες και είναι το μοναδικό πράγμα που έκαναν. Ίσως για όλους τους άλλους, όχι όμως για εμένα σήμερα. Σήμερα οι δείκτες του ρολογιού είναι ένας τύπος που τραβάει το χαλί κάτω από τα πόδια του παρόντος. Είναι σκοτεινός αυτός ο τύπος και ποτέ δεν μπορείς να τον διακρίνεις ξεκάθαρα, ακόμη και σήμερα που στέκεται με τη πλάτη σε μία φωτεινή πόρτα, ορθάνοιχτη και ολόλευκη στην άλλη της πλευρά, που τα γυαλιά του αντανακλούν το ημίφως που τον ψηλαφεί από την άλλη πλευρά. Εγώ στέκομαι προς εκείνον κι εκείνος προς εμένα, κι όμως είναι ακόμη σκοτεινός.
Τικ,τακ,τικ,τακ,τικ,τακ… πάντα ο σκοπός αυτός στο μυαλό μου, να μου τραγουδάει για τις μέρες που θα έρθουν, τη μεγάλη ζωή, τις μικρότερες έγνοιες, την «καλημέρα» μετά από νύχτες δίχως άγχος• αρκεί να σταθώ πάνω σε αυτό το χαλί.
«Μα πώς να γράψεις όταν προσπαθείς να σταθείς όρθιος! Είναι ποτέ δυνατόν;» Είναι η πολλοστή φορά στα χρόνια μου που περνάει αυτό το ερώτημα από το μυαλό μου, μα τώρα δεν ρωτώ στον αέρα. Για όλες τις φορές που ρώτησα και δεν πήρα καμία απάντηση, τώρα θα ήταν η ώρα για μία απόκριση. Μα τα χαλιά δεν απαντούν ξέρεις κι εκείνος ο τύπος ποτέ δεν είπε κάτι άλλο, μονάχα το μικρό του τραγούδι ξέρει να λέει, δίχως να χάνει το ρυθμό του• θαρρείς θα μπορούσε να τον κρατήσει καλύτερα από κάθε μουσικό. Τικ, τακ.
Και όταν το χαλί κάτω από τα πόδια σου τελειώσει, ξέρεις πως είναι ώρα.
Τίποτα πρωτότυπο. «Παραδώστε τα χαρτιά σας, ο χρόνος τελείωσε.»
Παραδίδεις τα χαρτιά σου, αλλά ο χρόνος δεν τελείωσε.
Ο χρόνος τελειώνει όταν παραδίδεις τα όπλα… και σαν συνεχίσεις τον δρόμο σου θα το καταλάβεις.
Δεν ψάχνουν ανθρώπους. Ισορροπιστές ψάχνουν.

Φωτογραφία: H Μαρία Σπελτερίνι έγινε την 8η Ιουλίου 1876 η πρώτη και μοναδική γυναίκα που πέρασε σχοινοβατώντας πάνω από του καταρράκτες του Νιαγάρα. Από τον George E. Curtis (1830-1910) .

Εικόνες και σκέψεις #2: Οι ρυθμοί της πόλης

Κάθε μέρα σχεδόν περπατώ στην πόλη. Μία πόλη που πάντα άκουγα γι΄ αυτήν, μα ποτέ δεν την είχα βιώσει μέχρι τα 18 μου. Είναι γιατί δεν ήμουν από εδώ. «Και από πού είσαι;» θα αναρωτηθεί κανείς. Δεν είμαι από την περιφέρεια. Είμαι παιδί των προαστίων. Και αν αυτό δεν φαντάζει μακριά, θα πω πως η εγγύτητα σε μέρη που ορίζουν καταγωγή έχει διάσταση και στον χρόνο. Όταν μαθαίνεις μπάλα στα Πατήσια, η Αθήνα δεν είναι κοντά. Όταν πηγαίνεις σχολείο στην Πεύκη, η Αθήνα δεν είναι κοντά. Όταν βολτάρεις στην Μεταμόρφωση, η Αθήνα δεν είναι κοντά.
Κάπου στο 2007 έκανα την κάθοδό μου κι εγώ… και η πόλη άρχισε να γίνεται δική μου και εγώ δικός της και ο ένας πιο οικείος για τον άλλο. Ποτέ δεν είχα δει από κοντά τους ρυθμούς αυτούς, πόσο μάλλον βιώσει. Από το υπεράνω-αστικό με δόση σιχτιρίσματος «Κάντε στην άκρη κυρία μου», στο νεοαστικό ουδέτερο «Συγγνώμη φίλε» ή στο διαχρονικό «Με συγχωρείτε» ή «Συγγνώμη», όλοι ψάχνουν τον χώρο τους σε αυτήν την πόλη. Ο καθένας προσπαθεί να διατηρήσει τον δικό του ρυθμό, η πόλη όμως φαίνεται να τον τραβάει στον δικό της. Σίγουρα, λοιπόν, ο ρυθμός της πόλης δεν είναι ο δικός μας ρυθμός.
Ποιός είναι άραγε ο ρυθμός της πόλης; Ποιός τον ορίζει; Πάντα αναρωτιέμαι όταν περπατώ στους δρόμους της. Κάποτε μου φάνηκε ικανοποιητική η απάντηση πως ο ρυθμός της πόλης είναι ο ρυθμός του μπροστινού σου. Πάλι ,όμως, κάτι μου έλειπε. Δεν είμαστε μόνο εμείς η πόλη, όπως δεν είναι και μόνο «οι άλλοι» η πόλη.
Ακόμη αναρωτιέμαι. Ωστόσο, για κάποιο λόγο, δεν παύω να βρίσκω μία γοητεία στους δρόμους της Αθήνας, όσο και αν προσπαθώ να την καταλάβω, με τα θετικά της και τα αρνητικά της. Η Αθήνα είναι μία πόλη της οποίας ο ρυθμός είναι συνεχώς διαπραγματεύσιμος. Είναι ανοιχτός . Η Αθήνα είναι μία πόλη που αντιστέκεται στην ψηφιοποίηση της κίνησης και, αν κάτι μπορεί να εξαιρεθεί από την καταδίκη της ελευθεριότητας του στερεοτυπικού Νεοέλληνα, είναι μάλλον η υπεράσπιση της αναλογικότητας της κίνησης. Το άλμα πάνω από τα κάγκελα. Η διάσχιση μέσα από το παρτέρι. Το πέρασμα του δρόμου από τη μέση. Η είσοδος στο μετρό από όποια μεριά επιθυμεί. Μην παρεξηγηθώ, δεν υποστηρίζω την αυτοδιάθεση πέρα από το σημείο που μπορεί να είναι βάρος στους άλλους. Αλλά η αντίσταση στην ψηφιοποίηση της κίνησης στην πόλη είναι κάτι που κάνουμε καλά, ακόμη και αν δεν το ξέρουμε.

Φωτογραφία: Ελένη Φαλάρα- http://www.athinorama.gr/galleries/default.aspx?id=10009436§ion=arts
Η Ελένη Φαλάρα παρουσίασε την πρώτη της έκθεση «Η ανάσυρση του μύθου στα βήματα της πόλης» μαζί με την Ιωάννα Στεφανίδου τον περασμένο Νοέμβριο.