Δεν έχω στέκια,
φίλο δεν έκανα κανένα.
Με αντοχή ταξιδεύω
μες τους δρόμους της πόλης.
Έχω πατρίδα, δεν έχω πατρίδα.
Στους δρόμους της πόλης ταξιδεύω,
με αντοχή.
Φίλους έκανα τα δίστιχα που λέω το πρωί σαν σηκωθώ για να πατήσω κάτω.
Έχω φίλους, δεν έχω φίλους.
Ταξίδι, στους δρόμους της πόλης,
σε νοητά μονοπάτια, δεμένος, σε δωμάτιο άσπρο.
Έχω φίλους, δεν έχω φίλους.
Έχω πατρίδα, δεν έχω πατρίδα ˙
δεμένος, σε άσπρο δωμάτιο.
Το φως πίσω από τα κάγκελα.
Βαλτετσίου και Τρικούπη, χειμώνας…
Είμαι ελεύθερος.
Αλέξανδρος
Ομολογω πως νοιωθω καθε λεξη του ποιηματος..πολυ καλο..
ΑπάντησηΔιαγραφή